Au pays du p'tit, Nicolas Fargues

Powieść nie wywarła na mnie najlepszego wrażenia. Główny bohater – socjolog – napisał niepochlebną książkę na temat Francuzów, co wzbudziło dość duże zainteresowanie, autor zostaje zaproszony na różne spotkania naukowe, podczas tych podróży ma liczne szanse na realizowanie tego, co jeszcze może go jakoś interesować w życiu, bawiąc się uczuciami kobiet. Powieść w pewien sposób oczywiście pokazuje i krytykuje zgorzkniałe i egoistyczne zachowania współczesnych ludzi, jednak już po przeczytaniu jednej trzeciej książki nie miałam ochoty zagłębiać się w jej kolejne strony: czytanie przemyśleń tego typu mężczyzny na temat pierwszej lepszej napotkanej kobiety spowodowały, iż...w efekcie, przyznaję, ominęłam niektóre, środkowe części książki.
Być może jednak, ktoś, kto dokładnie przeczyta całość będzie miał zupełnie inne zdanie niż ja 

Na samym początku książka nie przypadła mi do gustu. Wydawała mi się po prostu nudna. Wystarczyło jednak bardziej się wczytać, aby zauważyć jej walory.
Książka opowiada historię Romaina Nuyssena, francuskiego socjologa, autora książki o wadach Francuzów. Podczas podroży do Moskwy poznaje on młodą Słowaczkę- Jankę Kučową. Na początku, niechętny zawarciu znajomości, po naleganiach kobiety i licznych wiadomościach na facebooku, decyduje się na spotkanie. Zanim jednak do niego dojdzie, zostaje nam przybliżona sytuacja rodzinna głównego bohatera. Jest rozwiedziony, ma syna z poprzedniego małżeństwa. Obecnie wydaje się wieść szczęśliwe życie z Caridad, którą jednak nieustannie zdradza.
Nuyssen, pod przykrywką promocji książki, ponownie udaje się do Moskwy i sponsoruje bilet również Jance. Tam przez kilka dni żyją w luksusach. Bohater nie odmawia niczego młodej kochance, co ta bez skrupułów wykorzystuje.
Historia kończy się konferencją w Stanach Zjednoczonych, w której udział bierze również główny bohater. Jego życie zmienia się całkowicie, kiedy urażona kochanka wysyła zdjęcie socjologa w niedwuznacznej pozie organizatorowi konferencji, jak również jego żonie. Jak widać, Nuyssen, który w swojej książce wypominał wady Francuzom, nie był w stanie zauważyć własnego zachowania.
Książka mi się podobała. Należało poświęcić jej trochę więcej czasu, żeby ją docenić. Historia jest zwięzła, ciekawa i momentami zaskakująca. Język jest przystępny, więc całość czyta się dość przyjemnie. Polecam

Czytałam tą książkę trochę z przymrużeniem oka.  Znam kilku Francuzów, którzy wywodzą się z wyższych warstw społecznych i powiem szczerze, ze niektóre zjawiska, zachowania, o których pisze Nicolas Fargues są mi znane.  Moim zdaniem, świetny pomysł na książkę. Bo cóż nie oburza bardziej niż wytykanie błędów swoim rodakom?
Według mnie autor miał niezły tupet, że napisał ta książkę. Jako socjolog spełnił swoje zadanie, zrobił swoje- opisał jak to żyją Francuzi, jakie jest ich zachowanie. Jako Francuz także, bo wypominając Francuzom to co robią żle, wymieniając ich przywary, sam swoim zachowaniem pokazał, że nim jest. Myślę, że tę książkę można czytać w rózny sposób, dosłownie i nie.  Ja podeszłam do niej z lekkim dystansem. Ten kto należy do danej grupy i pisze o niej w dość negatywny sposób nie może nie postępować przynajmniej w części jak ta grupa.  Opisanie przywar Francuzów nie udałoby mu się bez tego faktu, że sam jest Francuzem, że sam jest niezadowolony i kręci nosem , tak jak opisywał to w książce.  
Ja się uśmiałam przy tej książce, a Wy?