Naissance

Yann Moix "Naissance"

Dostała mi się najgrubsza (obrzydliwie gruba, parafrazując autora) książka z naszej listy... i brnę przez nią powoli. Książka ma ponad tysiąc stron, ja nie przeszłam jeszcze nawet przez pierwsze 100. Ale ponieważ wybrałam się w tak długą podróż, postanowiłam zrelacjonować coś po drodze. A więc, póki co - narrator urodził się. Na stronie 84 dokładnie kończy się otwierająca scena porodu. Jeśli chodzi o akcję, to by było na tyle. Jeśli chodzi o całą resztę - jest tu wszystko. I chociaż nie do końca jeszcze wiem, o co w tym 'wszystkim' chodzi, to już sam luksus pozwolenia sobie na tak długi poród w czasach masowego pisarstwa (którego krytyka też się po drodze przewinęła) w jakiś sposób mnie pociąga. Może dlatego, że kojarzy mi się z Proustem i długimi stronami, na których przewraca się w łóżku, bo nie może spać. Jest nawet jedno zdanie w krytykach książki wplecionych w treść (Yann Moix postanowił uprzedzić krytyków i sam skonstruował kilka dosadnych opinii, które składają się na całość dzieła) - otóż jeden z jego fikcyjnych krytyków mówi : "La vie est trop courte pour lire la vie trop longue de quelqu'un comme Moix", kiedy przecież Anatol France powiedział, że życie jest za krótkie, a Proust za długi. Może to zdanie wpadło przypadkiem a ja nadinterpretuję. Ale jesłi nie przypadkiem, to znaczy, że Yann Moix już na pierwszych stronach krytykę ośmieszył (opinie są wprawdzie dosadne ale niespecjalnie konstruktywne) i zdyskredytował, stawiając siebie w jednym rzędzie nie tylko z Proustem ale też z Joycem, Kafką i Celinem (których nazwiska padają w jedynej pochlebnej, napisanej nie wiem jakim językiem pana pochodzącego z (nie)wiem skąd ('Zozo Kinka Popi') - z jej treści można wyciągnąć tylko te nazwiska).
co do samych narodzin - odbywają się w sposób bezczelny, przesadnie widowiskowy, jakby narrator chciał to zrobić "po amerykańsku", "jak cesarz", "z rękami w kieszeniech", o co oskarża go ojciec. Żadnej pokory względem matki, która dla niego stała się "matrycą" i "biologią do jego dyspozycji"(ojciec). A więc jest od samego początku niechciany i odrzucony, delikatnie mówiąc. I poniekąd dlatego ma stać się pisarzem.
Więcej konkretów jak przeczytam więcej.

A więc jest i Proust, tzn. wywołany po nazwisku. Konkretnie w zdaniu o tym, że nie każdy mający nieszczęśliwe dzieciństwo może od razu stać się Proustem albo Chateaubriandem (ojciec do syna). W ogóle jest wiele nazwisk, których wyliczenia zajmują autorowi czasem całą stronę, muzycy, malarze, pisarze, aktorzy, dyktatorzy, filozofowie, i więcej. Poza tym nawiązania do dzieł wymienianych, których pewnie nie byłabym w stanie wszystkich wyłapać, nawet dając sobie więcej czasu na dokładniejsze czytanie ; pierwszy przykład, Sartre – 'l’enfer, ce n’est pas les autres : c’est un soleil qui frappe sur le toit des maisons, sur le pavé des rues, sur la grille des bouches d’égout par un début d’après midi, où chacun n’a rien d’autre à faire que de penser à la mort'.
Poza tym przeróżne kompozycje słowne, proste, kontrastowe, zniewalająco trafne i szokująco wyszukane. To wszystko trochę odciąża (chociaż raczej nie ułatwia lektury) pierwszy plan relacji (anty)syn – (anty)ojciec. Powiedziałabym, Lajos i Quasimodo XXI wieku. Ojciec Edypa ze swoim chorobliwym lękiem przed śmiercią tutaj w sensie, powiedziałabym, globalnym, w dobie kultury masowej – śmiercią kariery, wolności i niezależności. Brzydkie dziecko, które chociaż nie ma garba, to jest naturalnie obrzezane (XXI!).
Przytłacza ledwo uzasadniona, wszechobecna niechęć do dziecka; jednak jest tak monstrualnie (nasiąkam już słownictwem pisarza) absurdalna, że prowadzi do komicznych sytuacji i stwierdzeń, takich jak np. oskarżenie noworodka o ocieplenie klimatyczne albo desperackie bronienie przez ojca jakości swojej spermy :"Même en crachant dans un vagin, je pourrais enfanter un môme parfait! Un Renoir, un Liszt, un Socrate!". Chociaż płakać ze śmiechu to się raczej (póki co) przy tej książce nie da.
Nie każdy, kto ma nieszczęśliwe dzieciństwo może być Proustem albo Chateaubriandem; Yann Moix (jako narrator i jako autor) jednak miał. Nieszczęśliwe dzieciństwo. Pisałam wcześniej, że od pierwszych stron uzurpuje sobie pewne prawa... i w zasadzie nie przestaje tego robić. Z drugiej strony ta jego megalomania przeplata się z głębokim poczuciem własnej przeciętności. Z trzeciej strony... jeszcze długa droga przed końcem lektury, bardzo długa.

Jeszcze tylko link do artykułu o autorze :

http://www.lesechos.fr/culture-loisirs/livres/0202985047231-le-pave-de-yann-moix-1-3-kilo-a-la-naissance-603170.php

fajne porównanie dziennikarza o tym, że kupowanie Naissance jest jak zapisywanie się na fitness

Nie wierzę w to co widzę. (druga selekcja)

Spotkanie z Yannem Moix. O tym, że pisarz to nie to samo co scenarzysta a literatura to słowo a nie fabuła; o narodzinach w kontekście biologicznym i świadomości; o tym, że idiota to w (dzisiejszej) rzeczywistości ktoś naprawdę wyjątkowy... POLECAM!!!

https://www.dailymotion.com/video/x15e716_rencontre-avec-yann-moix-a-l-occasion-de-la-sortie-de-son-roman-naissance-rdj_creation?start=1303