Les rêveuses, Frédéric Verger

.

Jest to fikcja literacka opowiadająca historię młodego Żyda żyjącego na terenie Rzeszy w trakcie II WŚ. Aby się uratować zdobywa dokumenty i listy nieżyjącego Alexandra d'Anderlange, co powoduje, że z obozu dla zakładników trafia do tejże rodziny, która myślała, że za pomocą znajomości, układów i małego przekrętu (matka udawała śmiertelnie chorą) uratuje uwięzionego syna. Tak się jednak nie stało, ale nie wydali młodego Petera.
Akcja powieści jest niczym efekt motyla, reakcja łańcuchowa zobrazowana wszystkim, co spotyka głównego bohatera. Jeśli chodzi o narrację, wszystko widzimy z punktu widzenia chłopaka. Męczące bywają czasem bardzo rozległe, ale zarazem kunsztowne opisy najprostszych rzeczy czy czynności. Myślę jednak, że można by to docenić, gdyby miało się więcej czasu na spokojną lekturę.
Bardzo ciekawa jest kreacja i ewolucja Petera. Początkowo jest bardzo zamknięty w sobie, zahukany, boi się zwrócić na siebie uwagę (co jest zrozumiałe skoro był Żydem uciekającym przed żołnierzami Rzeszy), ale później, gdy znalazł się w bezpiecznym miejscu otwiera się, staje się śmielszy, jak sam stwierdza zaczyna mu ciążyć jego cisza przy stole. Ale nie działa jak każdy normalny człowiek w takiej sytuacji. Korzysta z dzienników Alexandra z czasów przedwojennych. Miesza historie ze swoich wspomnień z historiami Alexandra, miesza wszystko i wciela się w rolę niczym na deskach teatru.
Możemy zatem powiedzieć, że Verger przedstawia nam szczegółowe życie w historii przez duże H ze szczegółami życia więziennego, ubóstwem i głodem cywilów oraz egzekucjami wykonywanymi prawie codziennie. Jedyne co pozostawało ludziom tamtych czasów to marzenia. Tytułowe marzycielki to prawdopodobnie kuzynki Alexandra, które marzą o innym życiu, o miłostkach i dostatku.
Książka warta lektury, jeśli ma się odpowiednio dużo czasu.

Frédéric Verger nous dit en prologue avoir emprunté le titre de son deuxième roman aux «moniales de la forêt d’Ourthières, fortes dormeuses dont on venait écouter le ramage des rêves».



Opis fabuły od razu wydał mi się obiecujący. Ciekawe podejście do kradzieży tożsamości na początku lat czterdziestych - autor skupia się na życiu bohatera z "jego" rodziną. Sama wojna po pierwszych dwudziestu stronach stała się jakaś taka mało wojenna i wtedy uświadomiłam sobie jak zupełnie inaczej wyglądała rzeczywistość tamtych czasów z punktu widzenia Francuzów. Naturalnie, znałam fakty. Jasne, pamiętałam daty, ale dopiero tutaj narracja naprawdę przekazała mi to, czego podręczniki nie dały rady – żywy obraz Francji w czasie II wojny światowej.
Prolog mnie trochę zmartwił, bo zapowiadała się klisza w najgorszym tego słowa znaczeniu, ale na szczęście moje obawy się nie spełniły. (Sam prolog, moim zdaniem, powinien wylecieć podczas korekty.)
Książka po mistrzowsku splata ze sobą kilka wątków tak, że fabuła zawsze toczy się wokół zamknięcia w sensie dosłownym – w obcym kraju, w obozie, w klasztorze – i metaforycznym – główny bohater utyka z nieswoją rodziną. Przy czym metafizyczne pytania nie są ciskane w czytelnika wprost, brutalnie. Na pierwszym planie jest akcja, aktualne problemy bohaterów – Peter, które udaje Alexandra i chcąc, nie chcąc zostaje częścią rodziny d’Anderlange.
Dobra książka. Treść broni się sama – fabuła jest angażująca, bohaterowie wiarygodni, przesłanie warte rozważenia, a wszystko to podane w mistrzowskiej formie.