Summer, Monica Sabolo

.

Obiektywnie:
⁃ 316 stron
⁃ Wydawnictwo JC Lattès
⁃ Historia chłopaka/ mężczyzny, którego siostra zaginęła podczas pikniku ponad 20 lat temu
⁃ Narracja pierwszoosobowa (brata zaginionej- Benjamina)
Subiektywnie:
Historia z potencjałem, zniszczona doszczętnie. Pomieszanie ‚13 powodów do’, ‚zmierzchu’ oraz pierwszego lepszego filmu dla młodzieży lat 12-15. Gdyby Dante mógł zaktualizować ‚Boską Komedię’, to w ostatnim kręgu piekieł grzesznicy czytaliby tę powieść po wsze czasy...
Główny bohater będący narratorem po ok 25 latach od zaginięcia siostry dalej ma z tym problem, a raczej wykorzystuje to jako wymówkę do brania coraz większej ilości leków i narkotyków. Ja rozumiem, że nie był ulubionym dzieckiem w rodzinie, że zaginięcie siostry to traumatyczne i tragiczne przeżycie, że jednostka wrażliwa itd., ale kreacja postaci (lekko mówiąc) była mocno przerysowana. I to pewnie mnie zniechęciło do uważnej lektury całości (no nie mogłam po prostu).
Narrator ciągle podkreśla to, jak on cierpi i jak bardzo brakuje mu ukochanej siostry (pewnie dlatego, że zabierała go w ‚fajne’ towarzystwo od narkotyków, ale mogę się nie znać). Sama historia dzieje się na dwóch osiach czasu- teraz i wtedy, nawet zgrabnie ze sobą połączonych. Teraz- bohater spędza sporo czasu u psychoterapeuty, który zachęca go do analizowania ‚wtedy’, co powoduje retrospekcję, w czasy, kiedy jego siostra była obecna i wszyscy, ogólnie rzecz biorąc, dobrze się bawili.
Co mnie najbardziej męczyło w całej tej powieści, to właśnie ten bohater, któremu miało się ochotę albo krzyknąć ‚ogarnij się’ albo mu po prostu przyłożyć. Niezdecydowany, nie dający sobie rady w życiu i zbyt ‚wrażliwy’ jak na mój gust. Długo będę pamiętać, jak męczyłam się z tą książką.

Po recenzji Alicji podeszłam do "Summer" spodziewając się największego gniota całego swojego życia. Uwaga: błędnie! Nie wiem, na co narażę się pisząc te słowa, ale naprawdę tę pozycję doceniam!
Przez pierwsze paredziesiąt stron byłam raczej na nie, to prawda, ale ze względu na język, a nie na samą fabułę. Poważnie zastanawiałam się, ile razy na przestrzeni kilku akapitów można powtórzyć, że rodzina głównego bohatera jest piękna, doskonała oraz świeci, błyszczy i mieni się niesamowitym blaskiem (słowo "lueur" i wszelkie jego pochodne pojawiają się niezliczoną ilość razy). Potem jednak wraz z postępowaniem historii zmienił się język i początkowa ekstaza narratora (jeśli można użyć tego słowa w odniesieniu do bohatera z depresją) nabrała większego sensu. To ta dobrze przedstawiona ewolucja sposobu myślenia bohatera oraz składające się w całość elementy rodzinnej ukłądanki są według mnie największą zaletą powieści.
Sposób wyrażania się pierwszoosobowego narratora uważam natomiast za dość toporny. Słownictwo, składnia bynajmniej nie są wyszukane, ale odniosłam wrażenie, że ma to swój cel. Sam narrator-bohater był emocjonalnie dość toporny, podobnie jak członkowie jego najbliższej rodziny. Dlatego też zmęczenie, które odczuwamy (lub które ja w pewien sposób odczuwałam) podczas lektury mogło być przez autorkę zaplanowane.
Książkę czytałam z ciekawością, choć być może to moje upodobanie do powieści psychologicznych. Niemniej zakończenie nieco mnie zawiodło - sztampowe i kontrastujące swoją pozytywnością z resztą książki. Tak czy inaczej: pozycja dobra, ale nie na tyle, żeby być pretendentką do nagrody.