La serpe, Philippe Jaenada

.

Jest to rodzaj powieści-dochodzenia, autor sam określa się jako śledczego amatora. Z tego też powodu cała powieść jest napisana w narracji pierwszoosobowej (za którą osobiście nie przepadam). Autor stara się rozwikłać zagadkę potrójnego zabójstwa z 1941 roku, a właściwie udowodnić, że Henri Girard (uznany za winnego przez prawie wszystkich mimo przerwania procesu z powodu niewystarczającej ilości dowodów i aspektów, których nie udało się rozwikłać) tak naprawdę nie był winny.

Właściwie książka przypomina dziennik prowadzony przez autora w trakcie całego dochodzenia. Problemem jest jednak to, że jest to dziennik odnoszący się do wszystkich "przygód", nie tylko sprawy Henri'ego. Sprawia to wrażenie bardzo chaotyczne i niepoukładane. Autor dorzuca co chwilę ironiczne komentarze, które mają rozbawić czytelnika, ale, moim zdaniem, tylko przeszkadzają w śledzeniu intrygi. W niektórych momentach wątpiłam już czy odpowiednio podążam za tokiem myślenia Jaenady.
Mimo wszystko sposób podejścia do sprawy jest na pewno wyjątkowy: pisarz włożył w to wiele pracy, czasu i imponujące są jego odkrycia, ale oprawa całego utworu osobiście zniechęciła mnie do dokończenia go (szybkie przekartkowanie końcówki więcej wniosło niż dokładne przeczytanie pierwszych 200 stron).

Tutaj zgodzę się z Marią. Autor włożył w tę powieść dużo pracy i wysiłku, co widać chociażby po objętości. Nie przeszkadzała mi jednak narracja pierwszoosobowa, a te ironiczne komentarze nie rzucały się aż tak w oczy. Nie podobała mi się jednak ta wielowątkowość i fragmentaryczność- rzeczywiście sprawiało to poczucie chaosu w powieści i prawdę powiedziawszy- męczyło.
Do książki mam stosunek neutralny. Niczym, mam wrażenie, się nie wyróżnia, a już na pewno nie na tyle, żeby dostać nagrodę (niemniej jednak wolę to niż ‚Summer’).