Bakhita, Véronique Olmi

.

Pierwszą myślą było, że jest to powieść hagiograficzna i właściwie nie jest to błąd. Historia dziewczynki porwanej z rodzinnej wioski w Sudanie przekształca się w historię pierwszej siostry zakonnej pochodzącej z Sudanu. Św. Józefina Bakhita została kanonizowana przez Jana Pawła II w 2000 roku (jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o jej życiu nie czytając książki: https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zefina_Bakhita ).
Mimo narracji w czasie teraźniejszym książkę czytało się dobrze. Narracja jest prowadzona z punktu widzenia Bakhity, dokładnie znamy jej uczucia, myśli i pragnienia. Początkowo podobał mi się zabieg artystyczny polegający na używaniu krótkich prostych zdań, czasem nawet równoważników (np. "Elle était perdu et elle récitait: le petit ruisseau. L'enclos avec quatre chèvres. La dune. Les buissons."), aby zobrazować zagubienie i rozpacz dziewczynki, ale później było to już męczące. Mimo wszystko te proste językowo opisy były bardzo dobitne, fragmenty opisujące sytuacje ze sprzedaży niewolników czy podróży przez Afrykę by do tego punktu sprzedaży dotrzeć sprawiały, że miało się ochotę odłożyć książkę (ale to może tylko moja zbyt bujna wyobraźnia).

Powieść jest podzielona na dwie części: De l'esclavage à la liberté i de la liberté à la sainteté. Druga część opowiada już o życiu zakonnym Giuseppiny, ale bardzo uderzające jest porównanie polowań i porwań niewolników do polowań na Żydów w czasie II WŚ. Poruszany jest też wtedy temat dlaczego Żydzi są gorsi niż inni ludzie, dlaczego nie można żyć we wspólnocie.
Książka na pewno warta przeczytania, ale bardziej jako hagiografia świętej, a ten temat był już kilkakrotnie poruszany np. w filmie z 2009 roku.